Δημιουργικές εργασίες μαθητών

Μαρτίου 26, 2015
Γράφτηκε από 6 ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Κατηγορία Λογοτεχνία
Διαβάστηκε 7574 φορές
μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση
E-mail

Αφορμώμενοι από τα Κείμενα του Γ. Μαγκλή οι μαθητές της Β Τάξης διερωτώνται

Γιατί;

• Κάποιοι υποκινούν τον πόλεμο, ξέροντας τις ολέθριες συνέπειές του;

• Κάποιοι χειραγωγούνται από τους πολεμοκάπηλους και προτιμούν τον πόλεμο αντί της ειρήνης;

• Να υπάρχει το φάσμα της πείνας και της φτώχειας στις χώρες του τρίτου κόσμου;

• Να υπάρχει το φαινόμενο της μόλυνσης του περιβάλλοντος;

• Κοινωνικές ανισότητες, διακρίσεις και ο ρατσισμός;

• Γιατί να υπάρχει παραβίαση και καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων;

• Να υπάρχει οικονομική εξαθλίωση και ανεργία;

• Να υπάρχει προσφυγιά και λαθρομετανάστευση;

• Να υπάρχει εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας;

• Να υπάρχει η μάστιγα των ναρκωτικών;

Κάσπαρ Χάουζερ

Οι μαθητές της Β΄ τάξης περιγράφουν την πορεία του ήρωα του αποσπάσματος αποτυπώνοντας σκέψεις και συναισθήματά του. Μόνος μετέωρος στην Έρημη χώρα, που εκμηδενίζει τη δυνατότητα επικοινωνίας και τη δημιουργικότητα του, Τσακισμένος από την τυποποιημένη ανούσια καθημερινότητα. Αισθάνεται Αποξενωμένος από τον αληθινό του εαυτό, απροσάρμοστος σε μια πολυάνθρωπη βιομηχανική πόλη και ανήμπορος να αντιδράσει. Βιώνει μια Νοσηρή αίσθηση μοναξιάς, νιώθει σαν Ασήμαντο μικρόβιο, μονάδα χαμένη στο πλήθος των πολλών και άγνωστων, με χαμηλή αυτοεκτίμηση Σχέσεις απρόσωπες, στο σύγχρονο αστικό κέντρο με την ατομικότητα του χαμένη Τον κυριεύει Τρόμος Ηττοπάθεια και ανασφάλεια εξαιτίας της δυσκολίας Συνεννόησης και επικοινωνίας Δεν έχει κανέναν τον περιμένει. Ξένος στο νέο περιβάλλον, ξένος και από τις ρίζες του ξενιτεμένος από όλους τους ξένους στην πολιτεία των ξένων.

Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα

Βάζω τα χέρια μου και τα δυο στις τσέπες του παντελονιού μου, με το σακάκι πίσω ανασηκωμένο - κακή συνήθεια μου λένε και δεν την κόβω – παίρνω τη λεωφόρο, την περπατάω με το κεφάλι σκυμμένο σαν κάτι να ψάχνω να βρω:

• Φίλους να μοιραστώ αισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς.

• Προσαρμογή στη νέα πατρίδα, φιλοξενία, οικογένεια, ζεστασιά.

• Την εθνική μου ταυτότητα, τη σύνδεση με τις ρίζες, τους δεσμούς με την πατρίδα.

• Την προσωπική μου ταυτότητα, τον εαυτό μου, την ψυχή μου.

• Ορίζοντες, προοπτική, διέξοδο, αισιοδοξία για το μέλλον.

• Τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση καθώς και την αξία της ύπαρξής μου.

• Ενδιαφέρον, διαφορετικότητα στη ζωή μου.

• Τη δύναμη να αλλάξω τη ζωή μου.

• Ευχαρίστηση, ικανοποίηση και νόημα στη μονότονη και εξαντλητική εργασία μου.

Κ.Π. Καβάφης - Θερμοπύλες

Οι μαθητές της Β’ τάξης εμπνέονται από το ποίημα “Θερμοπύλες” του Κ.Π. Καβάφη, και … δημιουργούν:

Ακροστιχίδα με έννοιες «θετικές», στις οποίες παραπέμπει η λέξη ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Θυσία-Θάρρος-Θέληση

Ελευθερία-Ελπίδα-Επιμονή-Ευσυνειδησία-Ειρήνη

Ρίζες-Ρωμαλέοι

Μαχητές-Μοναδικοί-Μεγαλόψυχοι

Ομοψυχία-Ομαδικότητα-Ορμή-Όνειρο-Ομόνοια

Πεποίθηση-Πυγμή-Πειθαρχία-Πείσμα-Πάθος-Πατρίδα-Προστασία-Παλικαροσύνη-Πίστη

Υπευθυνότητα-Υπερήρωες-Υπηρετώ-Υπομονή

Λακεδαιμόνιοι-Λεωνίδας-Λύτρωση-Λάμψη

Ευθύνη-Ειλικρίνεια-Ευσπλαχνία-Ενότητα-Εμπιστοσύνη

Στόχος-Συνοχή-Συνεργασία-Συμμαχία-Στήριξη-Σταθερότητα

Ακροστιχίδα με έννοιες «αρνητικές», στις οποίες παραπέμπει η λέξη ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Επικίνδυνος-Εχθρός-Εγωιστής/Ενοχή-Εκδίκηση

Φόβος-Φυγόμαχος-Φθόνος-Φιλάργυρος-Φθηνός/Φιλοδοξία-Φρίκη

Ιδιοτελής-Ικανοποίηση-Ιδιότροπος

Ανόητος-Αλαζόνας-Αναιδής-Ανηλεής-Απορριπτέος-Ανήθικος

Λιγόψυχος-Λύτρα-Λάθος

Τιμωρία-Τυχοδιώκτης-Τρισάθλιος-Ταραχή

Ηττοπάθεια-Ήττα

Σιχαμερός-Σατανικός-Συνενοχή

«Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των…»: Οι μαθητές συμπληρώνουν τον στίχο του μεγάλου ποιητή με τις δικές τους σκέψεις

-που προσπάθησαν και απέκτησαν τον τίτλο του ‘γενναίου μαχητή’

-που δεν τα παράτησαν ποτέ

-που επέδειξαν τεράστια ανδρεία

-που κι ας έχασαν, νιώθουν κερδισμένοι

-που διατηρούν ηθικό ανάστημα

-που είχαν τη λεβεντιά να πολεμήσουν χωρίς φόβο

-που στη ζωή τους φτιάχνουν οάσεις, γνωρίζοντας πως δεν μπορούν να νικήσουν την έρημο

-που δεν φοβούνται το αύριο

-που δεν φοβούνται τον θάνατο, τον πόνο και τον φόβο

-που πολέμησαν για την πατρίδα μέχρι θανάτου

-που αγωνίζονται για τα ιδανικά τους, τα «πιστεύω» τους

-που μας έδωσαν την ελευθερία

-που δεν φοβήθηκαν τους υπεράριθμους εχθρούς

-που επέλεξαν να υπηρετούν την πατρίδα ξέροντας πως θα θυσιάσουν τους εαυτούς τους

-που έγιναν ήρωες

-που δε δείλιασαν στη μάχη

-που θυσίασαν τα νιάτα τους

-που δεν έκαναν πίσω, όταν πολεμούσαν

-που είχαν αξιοπρέπεια, όταν ηττήθηκαν

-που κυνήγησαν τα όνειρά τους

-που πολέμησαν για τα δικαιώματά τους

-που ενώ ξέρουν τι θα γίνει στο τέλος, προσπαθούν

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Οι μαθητές της Β’ τάξης ‘’ διαβάζουν’’, μέσα από τον τίτλο του ποιήματος, το ιστορικό γεγονός (1^η ανάγνωση) και το αποκωδικοποιούν (2^η ανάγνωση) στη συμβολική του διάσταση.

Ιστορικό γεγονός: Θαρραλέα θυσία; Ελευθερία; Ρώμη; Μήδοι; Όλεθρος; Προδοσία; Υπεράσπιση; Λεωνίδας; Εφιάλτης; Στενά, Σπαρτιάτες

Σύμβολο: Θερμοπυλομάχοι; Εντμότητα, ειλικρίνεια; χΡέος; Μαχητικότητα, μεγαλοψυχία; Ομοψυχία; Προάσπιση αξιών; Υπεράσπιση ιδανικών; Λευτεριά; Ευσπλαχνία; Σεβασμός, σταθερότητα, συλλογικό συμφέρον

Θερμοπύλες 480 π.X:
Στα στενά των Θερμοπυλών ο Λεωνίδας με τους Σπαρτιάτες
υπερασπίστηκαν με θάρρος και ρώμη την ελευθερία,
έστω και αν γνώριζαν ότι η προδοσία του Εφιάλτη θα τους οδηγούσε στον όλεθρο.

τα ιστορικά στοιχεία παίρνουν την μορφή συμβόλου

“Θερμοπύλες’’, σύμβολο αυτοθυσίας για την προάσπιση αξιών και ιδανικών.

Η μαθήτρια του Β3 Τσιώλη Βασιλική απαγγέλλει Καβάφη

Έλλη Αλεξίου, «Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν»

Οι μαθητές της Β' Τάξης δίνουν το δικό τους τέλος στο κείμενο.

Έλλη Αλεξίου,
«Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν» Ένα άλλο τέλος
Κι όντως, η ευχή της μητέρας πραγματοποιήθηκε. Ο πατέρας τους, όπως και όλοι οι άλλοι πατεράδες, γύρισαν στα σπίτια τους με πολλά δώρα για τα παιδιά τους. Ο πατέρας των δύο αυτών παιδιών έπιασε μια αρκετά καλή δουλειά, κι έτσι μπορούσαν να πληρώσουν τα βασικά τους έξοδα, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να βγαίνουνε στους δρόμους, για να πουλούν διάφορα αντικείμενα. Ο πατέρας τους, τούς πήρε τον σιδηρόδρομο, μα ούτε που τους ένοιαζε. Κοιτούσαν μόνο να χορτάσουν τον πατέρα τους. Ήταν επιτέλους μια ευτυχισμένη οικογένεια.Πολυγένη Ελευθερία, τμήμα Β3

Κι όμως, τα παιδιά δε χρειάστηκε να περιμένουν μέχρι τον άλλο χρόνο, για να έρθει ο μπαμπάς τους. Ένα πρωί, τα δύο αδέρφια έπαιζαν στο σπίτι, καθώς η μαμά τους είχε φύγει για λίγο. Κάποια στιγμή, πριν ακόμη γυρίσει η μαμά, κάποιος χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Τα παιδιά τρόμαξαν και δεν ήξεραν αν ήταν σωστό να ανοίξουν. Τελικά, άνοιξαν διστακτικά την πόρτα και είδαν έναν ψηλό και όμορφο κύριο. Αυτός χαιρέτισε τα δύο αδέρφια και τα ρώτησε αν θα μπορούσε να περάσει. Τα παιδιά το θεώρησαν καλό να τον αφήσουν να μπει στο σπίτι κι έτσι έγινε. Μόλις κάθισαν, τον ρώτησαν ποιος είναι και αυτός γέλασε και τους απάντησε πως κατά βάθος ήξεραν ποιος ήταν. Με ένα βλέμμα τους τον κοίταξαν και αμέσως ο Πέτρος τον ρώτησε όλο αγωνία αν ήταν ο… μπαμπάς τους, κι εκείνος τους χαμογέλασε και τους πήρε αγκαλιά. Τα παιδιά είχαν ξεχάσει όλες τις στεναχώριες και μαζί… και τον σιδηρόδρομο. Ήταν ευτυχισμένα που είχανε βρει πια τον πατέρα τους και ήταν επιτέλους ξέγνοιαστα.Τσιώλη Βασιλική, τμήμα Β3

Έλλη Αλεξίου «Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν» ‘Eνα άλλο τέλος για το κείμενο.
Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Έξω από το παράθυρο κοιτάνε και τον σκέφτονται ακόμα. Η μητέρα τους πλέον εργάζεται ως παραδουλεύτρα σε σπίτια πλουσίων ανθρώπων. Τα παιδιά, η Αγγελικούλα και ο Πέτρος, τη μέρα τους την περνάνε ζητιανεύοντας στην οδό Αιόλου. Ο σιδηρόδρομος είναι ακόμα εκεί και τους περιμένει, ποτέ δεν έφυγε από τη θέση του. Τα παιδιά ακόμα ήλπιζαν ότι θα γυρίσει ο πατέρας τους και θα τους τον αγοράσει. Κάθε Χριστούγεννα ως τώρα ζούσαν με αυτήν την ελπίδα. Φέτος τα Χριστούγεννα, όμως, δεν θα είναι ίδια με παλιά. Παραμονή Χριστουγέννων, το πρωί, κάποιος χτύπησε την πόρτα. Η μητέρα εκείνη την ώρα ετοιμαζόταν για τη δουλειά, ενώ τα παιδιά έτρωγαν πρωινό. Η Αγγελικούλα άνοιξε την πόρτα και είδε έναν κύριο, ψηλό με μούσι. Γνωστή φυσιογνωμία της φάνηκε, ο άντρας τής χαμογέλασε και αμέσως αγκαλιάστηκαν. Αμέσως έτρεξε και ο Πέτρος να τον αγκαλιάσει, ενώ η μητέρα τους μόλις τον αντίκρισε, δάκρυα χαράς κύλησαν από τα μάτια της. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και πλέον ήταν όλοι μαζί στο τραπέζι. Όλα πλέον έδειχναν διαφορετικά: -Μπαμπά, τώρα που γύρισες, θα μας πάρεις ένα δώρο; -Βεβαίως Αγγελικούλα, τι δώρο θέλετε; -Θέλουμε ένα τρενάκι, φώναξε ο Πέτρος. -Παιδιά, το τρενάκι είναι πολύ ακριβό και δεν μπορούμε να το αγοράσουμε, είπε η μητέρα. Στο τραπέζι επικράτησε για λίγα λεπτά σιωπή. Ξαφνικά, ο πατέρας σηκώθηκε απότομα, άνοιξε την πόρτα και έφυγε τρέχοντας από το σπίτι. Όλοι τρομάξανε πολύ, φοβήθηκαν ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ. Μετά από ώρα ο πατέρας γύρισε με ένα τεράστιο κουτί στα χέρια του. Τους φώναξε να πάνε κοντά του, τους έδωσε το κουτί και τους είπε «Καλά Χριστούγεννα» με ένα πλατύ χαμόγελο. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη, όταν ξετύλιγαν το κουτί. Ήταν το τρενάκι, τόσο όμορφο και λαμπερό όσο δεν το είχαν ξαναδεί ποτέ. Ευχαρίστησαν τους γονείς τους και πέρασαν όλοι μαζί τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής τους. Τσάτσου Χρυσαυγή , τμήμα Β1

Άντον Τσέχωφ, Ένας αριθμός

Μαθητές της Β' Τάξης "σκιαγραφούν" μια δυναμικότερη δεσποινίδα Ιουλία.

Άντον Τσέχωφ
Ένας αριθμός
Γράψε τι διαφορετικό θα μπορούσε να πει ή να κάνει κατά τη διάρκεια της φάρσας η δεσποινίς Ιουλία, αλλά και στο τέλος του επεισοδίου, αν αυτή ήταν περισσότερο δυναμική.
-Λοιπόν… Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα…
-Όχι κάνετε λάθος… Για σαράντα.
-Όχι, για τριάντα, αφού το έχω σημειώσει! Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ…
-Δύο μήνες και πέντε μέρες, το θυμάμαι πολύ καλά.
-Δύο μήνες ακριβώς, το έχω σημειώσει.
-Αποκλείεται, αφού το θυμάμαι και ξέρω πόσες μέρες δουλεύω.
-Τέλος πάντων, έχουμε εξήντα ρούβλια και βγάζουμε εννιά Κυριακές που δεν δουλεύεις.
-Ναι, αλλά πηγαίνω περίπατο τα παιδιά.
-Συνεχίζω, και τρεις γιορτές, μας κάνουν συνολικά δώδεκα ρούβλια. Επίσης, ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα, τρεις μέρες είχες πονόδοντο κι έπρεπε να αναπαυτείς, μετά μας μένουν σαράντα ένα ρούβλια.
-Όχι, δεν έχετε δίκιο, έκανα στη Βαρβάρα μάθημα και αναπαυόμουν μετά το φαγητό.
-Έσπασες κι ένα φλιτζάνι τσαγιού με το πιατάκι του. Ο Κόλιας ανέβηκε στο δέντρο κι έσκισε το σακάκι του και αυτό σημαίνει ότι δεν τον πρόσεχες, άλλη μια μέρα μια καμαριέρα έκλεψε τα μποτάκια της Βαρβάρας και σου δάνεισα κι εγώ δέκα ρούβλια…
-Όχι, δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο.
-Και συνεχίζω, βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μένουν δεκατέσσερα.
-Θα διαφωνήσουμε πάλι, μια φορά δανείστηκα μονάχα τρία ρούβλια και τα επέστρεψα έγκαιρα.
-Αα! Και γιατί δεν το έχω σημειώσει αυτό; Εμ, δεκατέσσερα, βγάζουμε τρία, μας μένουν έντεκα.
-Μα, θα κάνετε κάποιο λάθος, σίγουρα. Εγώ δεν έκανα όλα αυτά που είπατε. Τέλος πάντων, σας ευχαριστώ, αφού δεν μπορώ να δικαιωθώ.
-Με ευχαριστείς; Για ποιο λόγο;
-Σας ευχαριστώ γιατί τουλάχιστον πληρώθηκα, ενώ οι προηγούμενοι δεν μου έδιναν ούτε δύο ρούβλια.
-Δεν σου έδιναν τίποτα… Μα γιατί είσαι τόσο άβουλη;
-Δεν σας επιτρέπω να μου μιλάτε με τέτοιον τρόπο, μπορώ και μόνη μου να είμαι αντίθετη στο άδικο. Όλγα Βαρμπομπίτη, Β1

Άντον Τσέχωφ
ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
Γράψε τι διαφορετικό θα μπορούσε να πει ή να κάνει κατά τη διάρκεια της φάρσας η δεσποινίς Ιουλία, αλλά και στο τέλος του επεισοδίου, αν αυτή ήταν περισσότερο δυναμική!
Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω τον μισθό της.
- Κάθισε, να κάνουμε τον λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια τον μήνα.
- Για σαράντα κύριε, το θυμάμαι πολύ καλά.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις εδώ δύο μήνες
- Δύο μήνες και πέντε μέρες ακριβώς!
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
- Σας παρακαλώ πολύ, ακόμα και όταν δεν τους κάνω μάθημα, πηγαίνω βόλτα μαζί τους. Σπαταλώ τον προσωπικό και ελεύθερό μου χρόνο προσέχοντας τα .
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά, δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
-Καθόλου σωστά, νομίζω ότι δεν υπολογίζεται σωστά. Αν και δεν έκανα μάθημα στον Κόλια, εργάστηκα πολύ σκληρά με τη Βαρβάρα. Αναπαύθηκα μετά το φαγητό, στον ελεύθερό μου χρόνο. Πιο πριν τους έκανα κανονικά μάθημα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα, γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωράμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια.
- Όχι, δεν μου δανείσατε δέκα ρούβλια, κάνετε λάθος. Και δεν ήταν μέσα στα καθήκοντά μου να προσέχω τον Κόλια και τα μποτάκια της Βαρβάρας.
- Το 'χω σημειώσει! - Έχετε σημειώσει σίγουρα λάθος! - Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
- Κύριε εγώ μια φορά δανείστηκα από τη γυναίκα σας μονάχα τρία ρούβλια. Δεν μπορείτε να με εκμεταλλεύεστε έτσι.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα... Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, παρ’ όλα αυτά δεν νομίζω ότι μπορώ να βρω το δίκιο μου. Για μια ακόμα φορά έπεσα θύμα εκμετάλλευσης. Ευχαριστώ και πάλι. Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς; - Για τα χρήματα …
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτω θύμα εκμετάλλευσης, τουλάχιστον εσείς μου δώσατε και κάτι, οι άλλοι δεν μου ‘διναν τίποτα!
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα, για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι, σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο, αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
- Δεν χρειαζόταν να μου κάνετε τέτοια φάρσα. Μα γιατί να πιστέψετε κάτι τέτοιο; Ότι είμαι άβουλη; Δεν είμαι καθόλου, μπορώ να διεκδικήσω κι μόνη μου τα δικαιώματά μου, Θα σας παρακαλέσω την επόμενη φορά να το σκεφτείτε πιο σοβαρά, πριν κάνετε την οποιαδήποτε φάρσα! Μήτσιου Ελευθερία,Β1

Άντον Τσέχωφ
ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
Γράψε τι διαφορετικό θα μπορούσε να πει ή να κάνει κατά τη διάρκεια της φάρσας η δεσποινίς Ιουλία, αλλά και στο τέλος του επεισοδίου, αν αυτή ήταν περισσότερο δυναμική.
Κατά τη διάρκεια της φάρσας η δεσποινίς Ιουλία θα έπρεπε να ήταν πιο δυναμική και όχι τόσο ηττοπαθής. Μερικά σημεία όπου θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί πιο έντονα είναι:
Α) Όταν της είπε ότι είχε δύο μήνες, ενώ είχε δύο μήνες και πέντε ημέρες, θα μπορούσε να του απαντήσει: «Λοιπόν, νομίζω πως κάτι σας διαφεύγει. Εγώ δουλεύω δύο μήνες και πέντε ημέρες, δεν μπορείτε να το αμφισβητήσετε».
Β) ‘Όταν έβρισκε προφάσεις για να της αφαιρεί χρήματα λέγοντας της ότι ο Κόλιας ήταν άρρωστος και έκανε μάθημα μόνο στην Βαρβάρα και ότι όταν είχε πονόδοντο μετά το δείπνο αναπαύτηκε, θα μπορούσε να του απαντήσει ως εξής: «Κάνετε μεγάλο λάθος. Νομίζω πως με αδικείτε. Δεν έχει σημασία αν ο Κόλιας ήταν άρρωστος και δεν κάναμε μάθημα, σημασία έχει ότι ερχόμουν και σπαταλούσα χρόνο μελετώντας με την Βαρβάρα».
Γ) Μετά της έκοψε μισθό, επειδή κάποια στιγμή της είχε δανείσει δέκα ρούβλια. Τότε η Ιουλία θα μπορούσε να του απαντήσει: «Μάλλον δεν θυμάστε και πολύ καλά! Ναι μεν είχα δανειστεί, αλλά τα είχα επιστρέψει εγκαίρως στην κυρία, οπότε δεν μπορείτε να μου αφαιρέσετε χρήματα για αυτόν τον λόγο». Και τέλος, όταν της δίνει έντεκα ρούβλια από σαράντα που είχαν συμφωνήσει, αυτή αντί για ένα ξερό ευχαριστώ, θα μπορούσε να του πει: «Ευχαριστώ, αν και δεν νομίζω να μπορώ να βρω το δίκιο μου με άλλα επιχειρήματα, αφού έχω πέσει θύμα εκμετάλλευσης. Κρίμα πάντως, γιατί νόμιζα πως ήσασταν αφεντικό τίμιο και με ήθος και θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε άψογα». Γεώργιος Γερεντές,Β1

Καλλιπάτειρα - Λορέντζος Μαβίλης (Συμπληρώστε την παρακάτω ακροστιχίδα)

Συμπληρώστε την παρακάτω ακροστιχίδα.

Τα αρχικά γράμματα των λέξεων θα σχηματίσουν το όνομα του πρωταγωνιστικού προσώπου του ποιήματος:
Αυτός αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896
Ο ποιητής αναπαριστά ένα ιστορικό περιστατικό από την περίοδο της…
Το όνομα του ποιητή μας.
Είδος ποιήματος που εκφράζει προσωπικά συναισθήματα.
Το μέτρο του ποιήματος.
Το ποίημα ακολουθεί το λογοτεχνικό ρεύμα του…
Την ηρωϊδα του ποιήματος διακρίνει η
Από αυτό το όρος οι Ηλείοι έσπρωχναν τις έγγαμες γυναίκες που παραβιάζοντας το νόμο έμπαιναν στο χώρο τέλεσης των αγώνων.
Οι δικαστές των αγώνων.
Εκεί γεννήθηκε ο ποιητής μας.
Έτσι λέγεται αλλιώς η ομοιοκαταληξία.
Από αυτήν έκαναν τα στεφάνια που ήταν το έπαθλο των ολυμπιονικών.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

(Κουμπερτέν) (Αρχαιότητας) (Λορέντζος) (Λυρικό) (Ιαμβικό) (Παρνασσισμού) (Αποφασιστικότητα/Αξιοπρέπεια) (Τυπαίον)(Ελλανοδίκες) (Ιθάκη) (Ρίμα) (Αγριελιά)

Τελευταία τροποποίηση στιςΠαρασκευή, 22 Σεπτεμβρίου 2017 08:53

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο

(3 ψήφοι)

6 ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Τελευταία άρθρα από τον/την 6 ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Λογοτεχνία Β' Τάξης ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ "ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ" ΚΕΙΜΕΝΟ »

Συνδεθείτε για να υποβάλετε σχόλια