Page 49 - ALL_pagenumber

Πόλεμος στην Ουκρανία

Ένα κορίτσι, η Ναντίν, αποχαιρετά τον πατέρα,
στο υπόγειο­καταφύγιο όπου κρύβεται όλη η
οικογένεια. Η δεκαοκτάχρονη Ναντίν δεν ξέρει αν ο
πατέρας της θα γυρίσει ζωντανός, δεν ξέρει αν θα τον
ξαναδεί ποτέ. Αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το
έρημο Κίεβο, αλλά κανείς τους δεν γνωρίζει αν θα
είναι για πάντα. Ο πατέρας οδηγεί στη φυγή τη
Μαριάμ, τη μητέρα τους, τη Ναντίν, τη Σάρα, τη Ρίτα και τη Σία. Οι δίδυμες
Ρίτα και Σία συγκρατούν με κόπο τα δάκρυά τους. Η Ναντίν μένει τελευταία,
κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και κοιτάει τον πατέρα της δακρυσμένη.

– «Γιατί φεύγεις; Έλα μαζί μας ή σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου!», του

λέει.

– «Δεν μπορώ. Ξέρεις σε τι δύσκολη θέση

βρίσκομαι. Ποιος πατέρας θέλει να αφήνει πίσω τα

παιδιά του; Αλλά μη στενοχωριέσαι, εγώ θα είμαι

πάντα μαζί σου, και εκεί για εσένα», είπε ο

πατέρας με μάτια βουρκωμένα.

– «Θα μας αγαπάς ή θα μας ξεχάσεις;», του

είπε η Ναντίν με τρομαγμένη φωνή.

– «Είναι δυνατό; Πώς μπορώ να ξεχάσω εσάς,

τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου! Όταν εσύ χαίρεσαι,

εγώ χαίρομαι δέκα φορές, όταν εσύ πονάς, εγώ

τότε πονάω δέκα φορές.», και την αγκαλιάζει

στοργικά ο πατέρας. Αφίσες που δημιούργησαν τα
– «Αλήθεια! Εσύ είσαι που μου δίνεις δύναμη, παιδιά στο πλαίσιο της ομαδικής
θάρρος. Σε ευχαριστώ που είσαι πατέρας μου», δράσης με τίτλο "Χτίζοντας την

είπε η Ναντίν. ειρήνη μέσα από τη διδασκαλία"

Ο πατέρας ξέχασε τον πόλεμο, τις δυσκολίες, τις

σειρήνες και τους βομβαρδισμούς και χάρηκε τη στιγμή, την τελευταία ίσως

στιγμή με την κόρη του.

– «Με την ευχή του θεού, πατέρα μου!», είπε η Ναντίν.

– «Καλή τύχη, θα σας σκέφτομαι, να προσέχετε την μητέρα σας», είπε ο

πατέρας.

Τα πρώτα δάκρυα του αποχαιρετισμού αρχίζουν να κυλούν στα μάγουλα της

Ναντίν.

– «Να προσέχεις», απάντησε η Ναντίν προσπαθώντας να χαμογελάσει.

47