Page 49 - ALL_pagenumber
P. 49

Πόλεμος στην Ουκρανία

                                      Ένα  κορίτσι,  η  Ναντίν,  αποχαιρετά  τον  πατέρα, 
                                στο  υπόγειο­καταφύγιο  όπου  κρύβεται  όλη  η 
                                οικογένεια.  Η  δεκαοκτάχρονη  Ναντίν  δεν  ξέρει  αν  ο 
                                πατέρας της θα γυρίσει ζωντανός, δεν ξέρει αν θα τον 
                                ξαναδεί  ποτέ.  Αναγκάζονται  να  εγκαταλείψουν  το 
                                έρημο  Κίεβο,  αλλά  κανείς  τους  δεν  γνωρίζει  αν  θα 
                                είναι  για  πάντα.  Ο  πατέρας  οδηγεί  στη  φυγή  τη 
Μαριάμ,  τη  μητέρα  τους,  τη  Ναντίν,  τη  Σάρα,  τη  Ρίτα  και  τη  Σία.  Οι  δίδυμες 
Ρίτα  και  Σία  συγκρατούν  με  κόπο  τα  δάκρυά  τους.  Η  Ναντίν  μένει  τελευταία, 
κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και κοιτάει τον πατέρα της δακρυσμένη.

– «Γιατί  φεύγεις;  Έλα  μαζί  μας  ή  σε  παρακαλώ,  πάρε  με  μαζί  σου!»,  του 

λέει.

– «Δεν  μπορώ.  Ξέρεις  σε  τι  δύσκολη  θέση 

βρίσκομαι. Ποιος πατέρας θέλει να αφήνει πίσω τα 

παιδιά  του; Αλλά  μη  στενοχωριέσαι,  εγώ  θα  είμαι 

πάντα  μαζί  σου,  και  εκεί  για  εσένα»,  είπε  ο 

πατέρας με μάτια βουρκωμένα.

– «Θα  μας  αγαπάς  ή  θα  μας  ξεχάσεις;»,  του 

είπε η Ναντίν με τρομαγμένη φωνή.

– «Είναι δυνατό; Πώς μπορώ να ξεχάσω εσάς, 

τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου! Όταν εσύ χαίρεσαι, 

εγώ  χαίρομαι  δέκα  φορές,  όταν  εσύ  πονάς,  εγώ 

τότε  πονάω  δέκα  φορές.»,  και  την  αγκαλιάζει 

στοργικά ο πατέρας.                                        Αφίσες που δημιούργησαν τα 
– «Αλήθεια!  Εσύ  είσαι  που  μου  δίνεις  δύναμη,       παιδιά στο πλαίσιο της ομαδικής 
θάρρος.  Σε  ευχαριστώ  που  είσαι  πατέρας  μου»,        δράσης με τίτλο "Χτίζοντας την 

είπε η Ναντίν.                                           ειρήνη μέσα από τη διδασκαλία"

Ο  πατέρας  ξέχασε  τον  πόλεμο,  τις  δυσκολίες,  τις 

σειρήνες  και  τους  βομβαρδισμούς  και  χάρηκε  τη  στιγμή,  την  τελευταία  ίσως 

στιγμή με την κόρη του.  

– «Με την ευχή του θεού, πατέρα μου!», είπε η Ναντίν.

– «Καλή  τύχη,  θα  σας  σκέφτομαι,  να  προσέχετε  την  μητέρα  σας»,  είπε  ο 

πατέρας.

Τα  πρώτα  δάκρυα  του  αποχαιρετισμού  αρχίζουν  να  κυλούν  στα  μάγουλα  της 

Ναντίν.

– «Να προσέχεις», απάντησε η Ναντίν προσπαθώντας να χαμογελάσει.

                                                                                            47
   44   45   46   47   48   49   50   51   52   53   54