Page 49 - ALL_pagenumber
P. 49
Πόλεμος στην Ουκρανία
Ένα κορίτσι, η Ναντίν, αποχαιρετά τον πατέρα,
στο υπόγειοκαταφύγιο όπου κρύβεται όλη η
οικογένεια. Η δεκαοκτάχρονη Ναντίν δεν ξέρει αν ο
πατέρας της θα γυρίσει ζωντανός, δεν ξέρει αν θα τον
ξαναδεί ποτέ. Αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το
έρημο Κίεβο, αλλά κανείς τους δεν γνωρίζει αν θα
είναι για πάντα. Ο πατέρας οδηγεί στη φυγή τη
Μαριάμ, τη μητέρα τους, τη Ναντίν, τη Σάρα, τη Ρίτα και τη Σία. Οι δίδυμες
Ρίτα και Σία συγκρατούν με κόπο τα δάκρυά τους. Η Ναντίν μένει τελευταία,
κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και κοιτάει τον πατέρα της δακρυσμένη.
– «Γιατί φεύγεις; Έλα μαζί μας ή σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου!», του
λέει.
– «Δεν μπορώ. Ξέρεις σε τι δύσκολη θέση
βρίσκομαι. Ποιος πατέρας θέλει να αφήνει πίσω τα
παιδιά του; Αλλά μη στενοχωριέσαι, εγώ θα είμαι
πάντα μαζί σου, και εκεί για εσένα», είπε ο
πατέρας με μάτια βουρκωμένα.
– «Θα μας αγαπάς ή θα μας ξεχάσεις;», του
είπε η Ναντίν με τρομαγμένη φωνή.
– «Είναι δυνατό; Πώς μπορώ να ξεχάσω εσάς,
τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου! Όταν εσύ χαίρεσαι,
εγώ χαίρομαι δέκα φορές, όταν εσύ πονάς, εγώ
τότε πονάω δέκα φορές.», και την αγκαλιάζει
στοργικά ο πατέρας. Αφίσες που δημιούργησαν τα
– «Αλήθεια! Εσύ είσαι που μου δίνεις δύναμη, παιδιά στο πλαίσιο της ομαδικής
θάρρος. Σε ευχαριστώ που είσαι πατέρας μου», δράσης με τίτλο "Χτίζοντας την
είπε η Ναντίν. ειρήνη μέσα από τη διδασκαλία"
Ο πατέρας ξέχασε τον πόλεμο, τις δυσκολίες, τις
σειρήνες και τους βομβαρδισμούς και χάρηκε τη στιγμή, την τελευταία ίσως
στιγμή με την κόρη του.
– «Με την ευχή του θεού, πατέρα μου!», είπε η Ναντίν.
– «Καλή τύχη, θα σας σκέφτομαι, να προσέχετε την μητέρα σας», είπε ο
πατέρας.
Τα πρώτα δάκρυα του αποχαιρετισμού αρχίζουν να κυλούν στα μάγουλα της
Ναντίν.
– «Να προσέχεις», απάντησε η Ναντίν προσπαθώντας να χαμογελάσει.
47