Η κίνηση στις "Χοηφόρες" είναι διαφορετική. Εξαρτάται από τις εναλλασσόμενες αντιθέσεις της διάθεσης, στις οποίες ο χορός παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Όταν η Ηλέκτρα είναι απελπισμένη, ο χορός υπαγορεύει μια ευχή για εκδίκηση. Όταν ο Ορέστης ύστερα από χρόνων απουσία αγκαλιάζει την αδελφή του, ο χορός υπενθιμίζει την πατρική κληρονομιά του. Όταν ο Ορέστης και η Ηλέκτρα μοιρολογούν δίπλα στον τάφο του πατέρα τους, ο χορός ξεφωνίζει ζητώντας αίμα. Όταν αυτοί στρέφονται προς μια ανελέητη εκδίκηση, ο χορός θρηνεί για την κατάρα του Ατρέα... Και στην τελευταία σκηνή απ' όλες, όταν η νίκη σβήνεται μέσα στον τρόμο και την απελπισία, ο χορός πέφτει από τη χαρά στο φόβο, από το φόβο στην αμφίβολή βεβαιότητα και την απελπισμένη παρηγοριά. George Thomson, "Αισχύλος & Αθήνα" (Β) (Μετ. Γ. Βιστάκης - Φ. Αποστολόπουλος), "Θεωρία", 1983