"...Ήμουνα ξεμούδιαστος κι η δροσιά με ζωογόνησε. Ήταν ώρα να μπώ στο ζυγό της πορείας για την Αθήνα. Ο ήλιος ήταν χαμηλά και φυσούσε η θάλασσα. Η θέα της με απάλυνε. Ήταν σαν ένα απέραντο χαιδευτικό χέρι. ¶χνιζε αλαφρά εκεί κάτω, γιομάτη υπόσχεση για ταξίδια. Η θάλασσα με τα ταξίδια της... Αυτή δεν κουράζει. Πάντα έχει να σου δώσει κάτι καινούριο. Ποτέ δεν περνάς για δεύτερη φορά απ' τον ίδιο δρόμο. Ανοίγει νέο. Τις χαιρέτησε από το ύψος μου μ' ένα κλαρί από πεύκο. Θα' ρθω γρήγορα. Να με πάρεις, να με πας όπου εσύ θέλεις..."