Page 17 - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΕΛΙΚΟ ΧΩΡΙΣ

Διδάσκοντας προσφυγόπουλα

Η σκηνή του σχολείου μας ανοίγει και οι μαθητές τρέχουν να προλάβουν να καθίσουν στα πρώτα
θρανία. Ένα δυνατό και ζεστό «καλημέρα» ακούγεται από τα στόματα των μικρών παιδιών και
έτσι μια ακόμη συναρπαστική μέρα ξεκινά.

Α πό τις πρώτες κιόλας επισκέψεις στον καταυλισμό κατάλαβα την ανάγκη των παιδιών για ένα
σχολείο. Παιδιά σχολικής ηλικίας, τα οποία έπαιζαν πετροπόλεμο και τριγύριζαν χωρίς κάποιο
σκοπό, έρχονταν κάθε μέρα να μας χαιρετίσουν με την είσοδό μας στον χώρο. Τον πρώτο καιρό οι
καυγάδες και η φασαρία ήταν συχνό φαινόμενο την ώρα του μαθήματος, καθώς οι μαθητές είχαν
ξεχάσει (ή δεν γνώριζαν) τι σημαίνει σχολείο. Αρκετά ήταν τα παιδιά τα οποία δεν είχαν κρατήσει ξανά
μολύβι στα χέρια τους ή δεν είχαν βρεθεί μέσα σε μια τάξη, ακόμα κι αν ήταν μεγαλύτερα σε ηλικία.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, και μετά από δική τους, κυρίως, προσπάθεια οι μαθητές μας
εξελίχθηκαν σε επιμελέστατους μαθητές, οι οποίοι γράφουν και διαβάζουν ελληνικά, παίζουν ήρεμα
μεταξύ τους και χαμογελούν! Κύριος στόχος του σχολείου μας δεν είναι να μάθουν οι μαθητές μας
τέλεια ελληνικά ή αγγλικά, αλλά να αποκτήσουν ξανά μια σχολική καθημερινότητα, μια σχολική
ρουτίνα, στοιχείο σημαντικό για την παιδική τους ηλικία. Ακόμη, σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε
έναν χώρο, το σχολείο μας, στον οποίο οι μαθητές μας θα εμπνέονται και θα είναι ελεύθεροι και
ξέγνοιαστοι να ονειρευτούν ξανά, καθώς η εκπαίδευση τούς δίνει τα εφόδια και την ελπίδα για να
συνεχίσουν.

Π αρόλη την προφανή αναγκαιότητα δημιουργίας ενός σχολείου μέσα στους καταυλισμούς, η
εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το κάθε μάθημα αποτελεί μια
πρόκληση αλλά και ένα όμορφο ταξίδι, καθώς οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά τα χαμόγελα
πολλαπλάσια κάθε φορά που ο κάθε μαθητής κατακτά τους στόχους του. Η μεγαλύτερη δυσκολία
συναντάται στην επικοινωνία, καθώς οι περισσότεροι μαθητές δεν γνωρίζουν ελληνικά ή αγγλικά και
εμείς οι εκπαιδευτικοί από τη μεριά μας δεν ξέρουμε τη δική τους μητρική γλώσσα. Η προσέγγιση των
μαθητών λοιπόν και η επικοινωνία γίνεται, σε αρχικό επίπεδο, μέσω της γλώσσας του σώματος αλλά
και με εναλλακτικούς και ευέλικτους τρόπους διδασκαλίας. Κινήσεις, παντομίμα, εικόνες, παιχνίδια,
τραγούδια και χαμόγελα είναι μερικά από τα απαραίτητα συστατικά για να αναπτυχθεί ένα αίσθημα
εμπιστοσύνης μεταξύ των δασκάλων και των μαθητών. Ακόμα μια δυσκολία ήταν και αυτή της
καινούριας εμπειρίας του σχολείου, από τη μεριά των μαθητών. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τον
πρώτο καιρό οι μαθητές, έχοντας λείψει πολύ καιρό από την εκπαίδευση, ήταν ατίθασοι και δεν
μπορούσαν να συμπεριφερθούν ανάλογα, γεγονός το οποίο αποτελούσε τροχοπέδη για τη σωστή
διδασκαλία. Η θέλησή τους για μάθηση ήταν από την αρχή πολύ μεγάλη, αλλά από την άλλη πλευρά
δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει σχολείο. Με τον καιρό όμως η συμπεριφορά τους άλλαξε,
καθώς πλέον φαίνονται, και είναι, πιο ήρεμοι.

Π ροσωπικά, πιστεύω ότι η εμπειρία της διδασκαλίας σε έναν προσφυγικό καταυλισμό είναι
μοναδική. Κάθε μέρα είναι μια πρόκληση, μια περιπέτεια, που με γεμίζει ως εκπαιδευτικό και ως
άνθρωπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περηφάνια που ένιωσα, όταν οι μαθητές μου ξεκίνησαν να
διαβάζουν τις πρώτες λέξεις στα ελληνικά και θα είμαι πάντα ευγνώμων σε όλα αυτά τα μάτια, τα
οποία άστραφταν σε κάθε «ΜΠΡΑΒΟ», τα οποία μου έδωσαν τόση δύναμη και εμπειρίες, για να
συνεχίσω το περιπετειώδες ταξίδι της διδασκαλίας. Κλείνοντας, θα ήθελα απλώς να ευχηθώ σε όλα
αυτά τα παιδιά καλή τύχη και να μη σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται.

Ιωάννα Γκίνη
Δασκάλα σε προσφυγικές δομές

15