Page 13 - Περιοδικό No6

Τα πρώτα 8 χρόνια της ζωής του ο Γουόλτ δεν πήγαινε σχολείο οπότε είχε
άφθονο χρόνο για διασκέδαση στην φάρμα με τα αδέρφια του και τα
υπόλοιπα παιδιά. Αργότερα άρχισε να σχεδιάζει, και κάποιοι ηλικιωμένοι
γείτονες και συγγενείς του χάριζαν χαρτιά και χρώματα. Ένας γιατρός, ο Ντοκ
Σέργουντ, τον ενθάρρυνε να ζωγραφίζει και ήταν θερμός υποστηρικτής του.
Μάλιστα, του έκανε δωράκια για τις προσπάθειές του. Κάποτε ο Γουόλτ
ζωγράφισε ζώα στον πλαϊνό τοίχο του σπιτιού με ζεστή πίσσα. «Η αλήθεια
είναι ότι η οικογένεια δεν εκτίμησε τον κόπο μου», λέει ο ίδιος.

Το Μαρσελίν ήταν πάντα για τον Γουόλτ το σπίτι των παιδικών του χρόνων.
Στα θεματικά πάρκα του Ντίσνεϊ η main street ήταν εμπνευσμένη από την
πόλη του, όμως έζησε εκεί μόνο 4 χρόνια. Όταν έκλεισε τα 9, ο πατέρας του
αρρώστησε και η οικογένεια πούλησε τα πάντα και μετακόμισε στο Κάνσας
Σίτι. Τα επόμενα χρόνια ήταν πολύ πιο δύσκολα για τον Γουόλτ. Άλλαξε
σχολείο και αναγκάστηκε να επαναλάβει της Δευτέρα τάξη. Από την
ξέγνοιαστη ζωή στη φάρμα, έπεσε στην σκληρή δουλειά. Ο πατέρας του
αγόρασε ένα πρακτορείο διανομής εφημερίδων και επί 6 χρόνια ο Γουόλτ
μοίραζε εφημερίδες πρωί­βράδυ. Σηκωνόταν στις 4:30 το πρωί και δούλευε
ως την ώρα που άρχιζε το σχολείο, για αυτό, όντας εξαντλημένος, συχνά
αποκοιμιόταν στο θρανίο. Οι διανομείς πληρωνόταν, όμως ο Γουόλτ δούλευε
τζάμπα για να βοηθάει τους γονείς του.

Όταν ο Γουόλτ ήταν 15 χρονών, οι γονείς του μετακόμισαν με την Ρουθ
στο Σικάγο, όπου ο Ελάιας ανέλαβε τη διεύθυνση μιας εταιρείας
παραγωγής ζελέ. Ο Γουόλτ, όμως, έμεινε πίσω μαζί με τους δύο
μεγαλύτερους αδερφούς του.

11